Ач хүү өвөө хоёр ийнхүү хөөрөлджээ.
Ач хүү: - Өвөө таны үеийнхэн ямар нөхцөлд амьдарч байв аа?
Өвөө: - Технологигүй, интернэтгүй, компьютергүй, дронгүй, ухаалаг утасгүй, фэйсбүүкгүй... Ингэж ач хүүдээ хариулав.
Өнөөдрийн танай үеийнхэн бол:
• Хүнлэг чанаргүй
• Өрөвч сэтгэлгүй
• Ичгүүр сонжуургүй
• Хүндлэлгүй
• Хайргүй
• Даруу төлөв зангүй ийм үед л амьдарч байна. Та нарын “”хөгшин” гээд ад үзээд байгаа бид чинь ерөөгдсөн улсууд.
• Дугуй унахдаа бид малгай өмсдөггүй байлаа
• Сургуулийн дараа бид гэрийн даалгавраа хийчихээд харуй бүрий болтол тоглодог байлаа
• Интернэтийн биш жинхэнэ найзуудтайгаа тоглодог байлаа
• Цангалаа гэхэд савласан ус биш, худгийн, булгийн, горхины хүйтэн цэнгэг ус уудаг байлаа
• Нэг аяганаас уулаа гээд бид хэзээ ч өвддөггүй байлаа
• Талх масло идлээ гээд бид хэзээ ч таргалдаггүй байлаа
• Хөл нүцгэн алхлаа гээд юу ч болдоггүй байлаа
• Бид тоглоомоо өөрсдөө хийж түүгээрээ тоглодог байлаа
• Эцэг эх маань баян биш ч хайраар дутаадаггүй байлаа
• Бид урилгагүйгээр нэг нэгнийдээ зочилдог байлаа
• Бид хар цагаан зурагтай байсан байж болно, гэхдээ дурсамж маань өнгөтэй байсан юм.
• Бид чинь их өвөрмөц үеийнх, учир нь бид эцэг эхийнхээ үгийг сонсдог байсан.
Харин өнөө үеийнх хүүхдүүдээ сонсох ёстой болсон үе аж . Номоор зүйрлэвэл ид, бид чинь цөөн тоогоор хэвлэгдсэн ховор ном л юм даа гэж өвөө нь нэмж өгүүлжээ.
